Pankę dość długo próbowano odłowić na ulicach Krakowa, po tym jak znikł jej opiekun – bezdomny, z którym prowadziła wędrowny tryb życia. Początkowo – suczka całym ciałem i śnieżnobiałymi ząbkami demonstrowała paniczny strach przed człowiekiem oraz smyczą, którą nie wiadomo, co będzie chciał zrobić. Bała się nakładania obroży, próbowała się przed tym bronić, ale w końcu pojęła, że nikt nie chce zrobić jej krzywdy. Odkąd ją poznałam jest miłą, chociaż początkowo lekko wycofaną sunią, która pozwala sobie zakładać sprzęt spacerowy, nie tracąc przy tym cierpliwości. Okazała się być bardzo energiczna i ciekawska. Potrafi ładnie chodzić na smyczy, jednak wtedy gdy już jest nieco wymęczona. Na wybieg/spacerze zwykle ciągnie, ale z już zaraźliwą radością wypisaną na pyszczku. Gdy jest na wybiegu rozwija skrzydła i… zaczyna galopować. Biega w kółko jak w obłędzie, zachęcając oniemiałych wolontariuszy do zabawy. Lubi się wygłupiać, tarzać, pokazując brzuszek, podkładać się pod ręce, aby ją jeszcze wygłaskały. Doskonale odnajdzie się zarówno w bloku, jak i domu z ogrodem…
