Opis
Historia Maxa łamie serce. Większość swojego życia spędził na łańcuchu, który miał nie więcej niż metr długości. Gdy go odbierano, był wychudzony, a warunki, w których przebywał były okropne. Teraz okazało się jednak, że być może szuka domu na ostatnie lata, a może miesiące życia. Guz wyczuwalny na klatce piersiowej każe z niepokojem patrzeć w przyszłość.
W domu tymczasowym, gdzie Max przebywał 2 tygodnie miał opinię anioła. Mieszkał z dwójką dzieci, które go uwielbiały, a Max uwielbiał je. Chodził za nimi krok w krok, upominając się o uwagę, której tak bardzo mu brakowało w życiu, w zamian pozwalając młodziakom nawet wyjąć ukochaną zabawkę z jego pyska.
Piecho od razu zrozumiał na czym polega życie w mieście: ani rowery, ani samochody, ani nawet jazda autobusem do weterynarza nie była mu straszna. Z psami witał się grzecznie, a nawet w stosunku do odwiedzonego kota był bardzo cierpliwy. Młodsze dzieci, podchodzące do niego na spacerze z rodzicami witał wesołymi machnięciami ogona. Kiedy domownicy wychodzili, Max większość czasu przesypiał. Nigdy nie szczekał, a z powrotu opiekuna cieszył się jak szczeniak. Potem kładł głowę na kolanach i patrzył tymi łagodnymi oczami, czekając na troszkę czułości.
Wyjmowanie kleszczy, czesanie, zabiegi pielęgnacyjne czy weterynaryjne (szczepienie) nie stanowiły żadnego problemu. Max w czasie pobytu w domu tymczasowym nauczył się komend „daj łapę” i „czekaj” oraz posłusznego reagowania na swoje imię. Ze względu na wiek pieska preferowany byłby dla niego dom bez konieczności wchodzenia po schodach, choć i tę przeszkodę Maxio pokonywał bardzo dzielnie, mieszkając w bloku 😉
Maxowi bardzo brakowało człowieka. Widać to w radości, którą okazuje, gdy tylko przychodzi do niego ktoś, kogo zna i poświęca mu swój czas. Koniec swojego życia powinien zdążyć jeszcze spędzić przy czyimś boku na stanowisku „najlepszy przyjaciel”.
Kontakt do wolontariusza – Izabela: 534 100 802
Max w domu tymczasowym:
